Giderek zorlaşıyor yazmak. Elimi nereye atsam meğer suça bulanmışım. Ey İntihar! En sadık sevgilim! Al beni ve uyut yine tatlı kollarında…
Gün geçtikçe yıpratmışım, elimdeki tüm kâğıtlar işe yaramazken, meğer senin elin kare as’mış… Bu ne bitmez bir pokerdir ki havada uçuşan blöflerden göz gözü görmüyor! Bu ne biçim bir oyunmuş ki bitsin diye “Rus Ruleti’ne” çevirmek zorunda kalıyoruz…
Hep bir tarafın haklı olması nasıl mümkün olabilir? Hep senin kazanacağın belli ise bu oyunda ben neredeyim? Benim fillerim piyonken, senin tüm piyonların nasıl vezir olabilir?
Al işte, çıkarıp yerlerinden, iki “hilesiz” zar gibi uzatıyorum sana gözlerimi! Nasıl olsa sen neyi atsan, 6 geliyor! Şimdi de beni atıyorsun değil mi? Oysa sana 6 gelecek olsa da, altında kırık bir kalp var attığın zarın! Boşver, sen nasıl olsa kârdasın neresinden dönersen dön zararın…
Hangi umudu ilmek yapayım da şimdi boynuma geçireyim, darağacına dönmüşken bir türlü eğilmek bilmez boynun? Söyle, şimdi ben hangi inanca secde edeyim?
Şimdi ben elleri ayakları kesilmiş bir şairim, unutulmuş bir lisanda şiirler mırıldanan… Deli diyorlar elbette, anlamadıkları dilime. Ne adım var ne de sanım! Senin sandığın kadar güçsüz, sandığın kadar korkağım! Bedenimi nadasa bıraktım bir raya dönmüş dudaklarına ki her sözün ekspres geçiyor parmakuçlarımdan…
Alkole bulanmışken tüm parmaklarım, bir sigara daha yaktım!
Verdiğim hiçbir sözü tutmamışım; tutamadım!
Kutsa beni ey şiir! Beni kollarına al…
Düş(üş)lerini yazabilir bir şair… Hayat kötü, hayat acı! Beni mutlu eden tek bir şey bile yokken ve ucu kırılmaya doğru açılmaktaysa kalemimin, yazmak yaşamaya karşı girişilmiş en büyük savaş! 6 milyar düşmanım var elimde zavallı kelimelerim, yazdım, yazdım, yazdım!
Yaşamak istemiyorum ben aranızda! Beni yazılarımla baş başa bırakın! Orada her şeyi ben kurdum, ben bozdum! Kararların altına tek başıma imza bastım! Orada mutluyum ben bir tek!
Yazmaktan sıkılmadım, yorulmadım!
Şunu anladım: "aşk senin elindeki ceset torbası.. sen onu kime giydirsen ölüyor!"
0 yorum:
Yorum Gönder